Wanneer je als vrouw veilige seks wil hebben en de huisarts om anticonceptie vraagt, is dit vaak geen probleem. Bij Marloes wel. Zij vroeg haar huisarts om de pil, maar kreeg in plaats daarvan medicatie om haar seksuele behoeftes te onderdrukken. “Hij geloofde niet dat ik met mijn beperking seks kan hebben en zag dit als een oplossing.”
Marloes (37) heeft cerebrale parese, een lichamelijke beperking waardoor ze spastisch is in haar benen. De spasmes zorgen ervoor dat haar benen onder spanning komen te staan. Haar beperking speelt een grote rol in het leven van Marloes, maar naast haar beperking is Marloes vooral gewoon mens. En mensen hebben nou eenmaal seksuele behoeftes. Zo ook Marloes. Zij heeft een sekswens, maar dan wil ze het wel graag op een veilige manier. In 2019 ging ze daarom zoals zoveel vrouwen om haar heen naar de huisarts en vroeg ze hem nietsvermoedend om de pil. Toch liep deze doktersafspraak heel anders dan verwacht. “Hij zei dat de pil helemaal niet nodig was, omdat ik toch geen seks kon hebben”, vertelt Marloes. “Jouw benen staan hartstikke op slot. Die kun je toch niet uit elkaar krijgen”, kreeg ze van hem te horen.
Andere soort pillen
In plaats van een middel voor veilige seks, schreef hij haar daarom psychofarmaceutische medicatie voor. Medicatie om haar sekslust te onderdrukken. Dit terwijl Marloes wel degelijk seks kan hebben. “Mijn benen ontspannen nota bene als ik seks heb. Als huisarts had hij dat kunnen weten. Hij had het op z’n minst kunnen uitzoeken voor me.”
Met deze medicatie is Marloes nooit akkoord gegaan. Integendeel, ze stapte op naar het discriminatiepunt. Het was namelijk niet haar beperking die haar beperkte, maar haar huisarts. “En dat terwijl hij juist de taak heeft om mij te helpen”, zegt ze teleurgesteld. Op haar mail naar de geschillencommissie van de huisarts kreeg Marloes nooit antwoord.
Sekszorg
Inmiddels is haar relatie uit. Door haar beperking is het op z’n zachtst gezegd niet altijd even makkelijk om iemand te vinden om seks mee te hebben. Daarom heeft Marloes het heft in eigen handen genomen en sekszorgorganisatie ‘Stichting Snoezelzorg’ benaderd. Sekszorg op afspraak is voor haar een uitkomst. Gelukkig is Marloes zelfstandig genoeg om dit op haar eigen houtje te regelen. Ze heeft ten slotte een lichamelijke beperking, waarbij geen 24/7 begeleiding nodig is. Voor het regisseren van haar leven is zij niet afhankelijk van een zorgverlener.
Afhankelijkheidspositie
Voor mensen die begeleid wonen in een zorginstelling kan deze situatie heel anders zijn. In dat geval ben je vaak afhankelijk van je begeleider. Wil je seks? Dan bepaalt je begeleider uiteindelijk of dat gebeurt of niet. Het probleem is alleen dat begeleiders van alles mee kunnen laten spelen in deze afweging. Alhoewel het bij zo’n beslissing gaat om de seksualiteit van de cliënt, worden de principes van de zorgverlener er ook weleens bij betrokken. Hun eigen normen en waarden, eerdere ervaringen en ongemak kunnen deze keuze beïnvloeden. Maar ook het gebrek aan kennis over de positieve seksualiteit van mensen met een beperking speelt hierin een rol. “In veel zorgopleidingen wordt er namelijk geen aandacht besteed aan hun plezier en genot”, zegt Jiske Bosman, gastdocent Seksualiteit in de Zorg. We horen dan ook van verschillende kanten dat begeleiders dit verzoek wel eens om die redenen afwijzen. Pointer is benieuwd naar jouw ervaringen hiermee.
Oproep: verzoek tot sekszorg afgewezen door begeleider zorginstelling
Heb jij net als Marloes een beperking en weerhoudt jouw zorgverlener jou ook in het hebben van seks? Woon je onder begeleiding in een zorginstelling en doet jouw begeleider er niets mee wanneer jij je seksuele behoeftes uitspreekt? Is het sekszorg, maar dat je begeleider dit verzoek heeft afgewezen? Laat het ons weten. We horen graag je verhaal.
