“Mensen met geld kunnen de hoge medische kosten nog betalen, maar als je een klein inkomen hebt, wordt de dierenzorg onbetaalbaar”. Volgens Wilma leidt dit tot dierenleed. “Baasjes onthouden huisdieren de zorg uit angst voor de hoge rekening.” Soms ziet ze zelfs  dat mensen hun dier weg moeten doen omdat de kosten te hoog worden. Met haar stichting wil Wilma dat voorkomen. 

7000 euro aan zorgkosten voor een hond  

Vooral in de avonduren ziet ze dat de nood hoog is. In de spoeduren zijn in sommige regio’s alleen nog de grote dierenziekenhuizen open. Die zijn vaak in handen van een keten van dierenklinieken, die gefinancierd worden door buitenlandse investeerders. Als mensen daar terechtkomen worden ze volgens Wilma met hoge rekeningen geconfronteerd. “Onlangs werd ik gebeld door een vrouw met een zieke hond. Het dier werd op vrijdag naar het dierenhospitaal gebracht en op maandag waren we al 7000 euro verder. Dit gaat helemaal nergens meer over. Dit kan toch niemand betalen?” Het hondje heeft het uiteindelijk niet overleefd. 

Tandjes trekken van de kat? Dat is dan 1000 euro 

“De situatie is echt verschrikkelijk en te zot voor woorden.” Elke week wordt Wilma wel geconfronteerd met lastige situaties. “Laatst kwam er een vrouw met een kat bij ons terecht. De kat had een ziekte in het gebit. Alle tandjes moesten getrokken worden: 1000 euro! Echt bizar. Twee jaar geleden heb ik twee gebitjes van een chihuahua nog gedaan voor 350 euro.” 

Dierenklinieken mogen hun eigen prijzen bepalen, de dierenzorg is een vrije markt. Er is geen toezichthouder die maximumtarieven kan opleggen. Minister Adema van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit doet komend jaar onderzoek naar de prijsstijgingen en of er ingegrepen moet worden.  

Geen behandeling zonder dure scan 

Soms zijn dierenartsen welwillend om iets van de prijs af te doen. En natuurlijk vindt Wilma ook dat dierenartsen fatsoenlijk betaald moeten worden. Maar ze maakt zich zorgen over hoe de dierenzorg zich nu ontwikkelt. “Dierenartsen zeggen: mensen willen méér voor hun dier. Maar nee, die spoedpraktijken hebben alles in huis en die apparatuur moet ook betaald worden. Dus ik vermoed dat dat wordt meegerekend in de prijs. Dure gebitsscans of bloedonderzoeken zijn vaak niet nodig. Maar zónder dat doen ze de behandeling niet eens meer.” 

Veroordeeld tot dure spoedzorg  

Een groot probleem is dat er nauwelijks nog keuze is in de spoeduren. Er is een tekort aan dierenartsen waardoor steeds minder klinieken in de avond en nacht nog open zijn. Mensen belanden dus automatisch bij de grote dierenziekenhuizen van ketens, of ze willen of niet. Hoe groot de monopolypositie van de ketens is weet niemand en ook niet of dat van invloed is op de prijzen. Maar Wilma wordt overspoeld met hulpaanvragen en baasjes in tranen omdat ze kosten niet kunnen betalen. "Mensen moeten tegenwoordig vooraf tekenen dat ze de behandeling kunnen betalen en soms moeten ze zelfs afstand doen van het dier als het geld er niet is.”