Angelique* is 32 jaar oud als ze naar de huisarts stapt. Ze heeft al jaren last van angsten, durft haast de deur niet meer uit, en begint op aanraden van de huisarts met therapie en antidepressiva. Het is het begin van een jarenlange routine. Iedere ochtend slikt ze 20 milligram paroxetine – en het werkt. Het werkt zelfs zo goed, dat Angelique het gevoel heeft dat haar leven dan pas begint. “Dat zegt wel iets over hoe hard ik deze medicijnen toen nodig had.”

Inmiddels is er een kwart eeuw verstreken en nog steeds slikt Angelique dagelijks het tabletje dat ervoor moet zorgen dat het in haar hoofd rustig blijft. Maar steeds vaker bespeurt ze twijfel. Heb ik dit eigenlijk nog wel nodig? Wie zegt dat die angsten mijn leven nu alsnog beheersen? En wie ben ik zonder medicatie?

Het is niet voor het eerst dat Angelique haar twijfels hardop uitspreekt. Vermoedelijke bijwerkingen drijven haar 10 jaar geleden voor het eerst weer naar de huisarts. Ze heeft ’s nachts last van ongecontroleerde bewegingen in haar ledematen, een soort tic, en het ontstaan ervan koppelt Angelique zelf aan haar medicatie. Of ze niet eens mag afbouwen, vraagt ze, om te zien of het dan verdwijnt.

Ontwenning

“De huisarts vond het goed, maar ik moest het op eigen houtje doen. Ik ging meteen halveren. Al snel zat ik weer bij de huisarts omdat het niet goed ging.” Angelique krijgt last van angsten die lijken op de klachten waarvoor ze de antidepressiva jaren geleden ging slikken. Ze hoogt de dosis weer op en al snel voelt ze zich wat beter. “De huisarts zei toen: ‘Misschien ben jij een van de mensen die het echt nodig heeft’, en dat geloofde ik.”

In 2020 doet Angelique op eigen initiatief nog een poging. Het lukt haar om de hoeveelheid antidepressiva van 20 milligram in kleine stappen terug te brengen naar 10 milligram, zonder al te veel klachten. Ze zoekt steun bij een acupuncturist die haar tijdens het afbouwen helpt haar emoties te reguleren. “Daar moet je in geloven, maar het helpt gewoon als iemand vraagt hoe het gaat, wat je ervaart en je af en toe complimenteert.” Maar bij de laatste 10 milligram wordt het ingewikkeld. Pillen halveren lukt nog wel, en een kwartje afbreken ook, maar daarna wordt het lastig om secuur te doseren.

‘Waarom zo snel?’

Angelique belt de huisarts met een verzoek haar antidepressiva om te zetten in vloeibare paroxetine. “De huisartsassistent vroeg: ‘Waarom wil je in hemelsnaam afbouwen? Het gaat toch goed met je.’ Kom op nou, dacht ik. Ik wil gewoon kijken hoe ver ik kan gaan, want ik heb het gevoel dat de paroxetine mijn gevoelsleven afvlakt.” Ze krijgt het, maar ook de vloeibare antidepressiva blijkt lastig te doseren en jaagt haar bovendien op extra kosten.

Als alternatief adviseert de huisarts haar naar eigen zeggen om de laatste milligrammen in drie weken af te bouwen naar nul, maar dat wil Angelique niet. De ervaring van jaren geleden zit nog vers in haar geheugen. Haar conclusie: dat gaat mij te snel. “Als je het al 25 jaar slikt, waarom moet het afbouwen dan ineens zo snel? Al heb ik er 3 jaar de tijd voor nodig, dat is toch prima?”

Pillenvergruizer

Angelique trekt nu haar eigen plan. Ze koopt een precisieweegschaal en een pillenvergruizer om haar medicijnen fijn te malen en gaat thuis zelf aan de slag. Beetje bij beetje bouwt ze af. “Voor mijn gevoel ben ik een vrolijker, liever en aardig iemand geworden. Maar toen ik de stap naar 8 milligram zette, voelde ik mij helemaal niet gelukkig.” Ze spreekt met zichzelf af minimaal een halfjaar op deze ‘halve’ dosis van 10 milligram te blijven.

“En dan ga ik proberen heel langzaam verder af te bouwen. Maar ik heb er vrede mee als het niet lukt om die laatste 10 milligram af te bouwen, dan heb ik toch maar mooi de helft eraf gesnoept.”

*De achternaam van Angelique is bij de redactie bekend.

Bekijk hier onze uitzending: Wie helpt ons van de pillen af?