Mooie aangeharkte en bosrijke tuintjes, stenen huizen, gelegen op een steenworp afstand van een Natura2000 gebied. Veel woningzoekenden zouden in deze tijd van woningnood graag ruilen met de eigenaren van de huizen op resortpark Slenck en Horst. Jaren hield de gemeente Harderwijk vast aan het standpunt dat het park er enkel was om te recreëren, maar veel eigenaren dachten daar anders over.

Ook Van Lieshout schafte de woning aan om er permanent in te verblijven. In 1998 leek dat ook gewoon te mogen, zo vertelt hij. “Zowel de makelaar als de wethouder vertelden ons destijds dat dat geen probleem zou zijn, er was namelijk niets over afgesproken en er lag geen beleid over permanente bewoning.”

Niet permanent wonen

Van Lieshout en de eigenaren van de andere 189 huizen op het park komen echter bedrogen uit, want 2 jaar later ligt dat beleid er ineens wel, zo vertelt hij. En die regels gaan met terugwerkende kracht in. Van Lieshout: “Dat was natuurlijk een ontzettende tegenvaller, ineens moest je naast deze woning ook nog een ander hoofdverblijf bezitten. Zo was het ons bij de aankoop niet verteld.”

Onzekerheid

Voor veel eigenaren van de woningen breken dan onzekere jaren aan, herinnert Van Lieshout zich. De gemeente begint namelijk vanaf dat moment ook te controleren op permanente bewoning en legt dwangsommen op als ze het vermoeden hebben dat de eigenaren de woning niet als recreatiewoning gebruiken. “Sommige mensen besloten zelfs te vertrekken, omdat ze het risico op boetes te hoog vonden,” aldus van Lieshout.

Een grote groep eigenaren – onder wie Albert – gaat de strijd aan met de gemeente. Ze voelen zich bekocht en stappen naar de rechter, een strijd die duurt tot het moment dat er een andere politieke wind gaat waaien in de gemeente. Zij besluiten toch met de eigenaren van het resort om tafel te gaan en mee te denken over een geschikte oplossing. “En toen kwam er eindelijk schot in de zaak, ook al heeft het hele proces toen ook nog bijna 5 jaar geduurd.”

In Nederland zijn meerdere plekken zoals Slenck en Horst, waar eigenaren vaak ook al jaren ‘illegaal’ verblijven. Bewoners van die plekken kijken met een jaloers oog naar hoe er in de gemeente Harderwijk is omgegaan met de situatie. Zij verblijven veelal op parken waar door de gemeente nu wordt gedoogd dat zij er ‘wonen’ of waar ze juist te maken hebben met strikte handhaving en hoge dwangsommen.

Oplossing voor de woningnood?

Voor ons onderzoek Wonen op vakantieparken vragen we ons af of het omzetten van vakantieparken als Slenck en Horst naar woonwijken een oplossing is voor de woningnood? Er moeten snel meer huizen bijkomen om aan de vraag te voldoen van de duizenden woningzoekenden. Waarom dan niet bestaande vakantiewoningen tot legale woningen maken? Maar als al die woningen niet meer voor de recreatie beschikbaar zijn waar moeten we dan nog recreëren? En zijn al die plekken wel geschikt voor permanente bewoning?

“Onze huizen voldeden al wel aan het bouwbesluit, maar er moest bijvoorbeeld wel een geluidsscherm langs de snelweg worden aangelegd om het geschikt te maken tot woonwijk,” aldus Van Lieshout. Met de gemeente wordt afgesproken dat de huiseigenaren dat geluidsscherm zelf regelen en betalen, net als veel andere zaken op het park. “We doen hier eigenlijk alles zelf, denk aan de groenvoorziening, het laten ophalen van het afval, de wegen en de verlichting.”

Van Lieshout vindt dat het ook voor andere parken mogelijk gemaakt moet worden om ‘te legaliseren’. “Wij voelen heel erg mee met die mensen die in een soortgelijke situatie zitten. En die woningnood is een keihard gegeven.”