Laura (27) heeft een speciale traumabehandeling nodig. Maar bij de enige zorgverlener in de buurt die haar kan helpen, kan ze niet terecht. Het traumacentrum neemt dit jaar geen mensen meer in behandeling die bij haar zorgverzekeraar zitten: “Ze hebben de mensen, ze hebben de tijd, en toch kunnen ze me niet helpen. Het geeft een gevoel van uitzichtloosheid.”
“Ik kamp sinds zes jaar met mentale problemen. Ongeveer een jaar geleden ben ik daar hulp voor gaan zoeken en werd ik doorverwezen naar een GGZ-instelling in mijn gemeente. Daar kreeg ik een intake, maar ze hadden pas over twee jaar tijd. Dat was de eerste klap in mijn gezicht”, vertelt Laura (echte naam bekend bij de redactie), die anoniem wil blijven omdat veel mensen in haar omgeving niet van haar problemen weten.
Deel jouw ervaring
“Toen ben ik verder gaan kijken en kwam ik bij een trauma-expertisecentrum terecht waar ik heel enthousiast over was, en de wachttijd was maar twee maanden.” Snel regelde Laura een verwijzing bij haar huisarts: “Net toen ik dacht dat ik eindelijk geholpen zou worden, kreeg ik een mail: het zorgplafond voor verzekerden van jouw zorgverzekeraar is bereikt. Toen ik ze opbelde, zeiden ze: ‘We hebben de tijd, we hebben de mensen, maar het geld is op.’ Dat voelde als een tweede klap in mijn gezicht.”
Het zorgplafond is het maximumbedrag dat een zorgaanbieder bij een zorgverzekeraar mag declareren. Regelmatig leidt het bereiken van het zorgplafond tot een patiëntenstop, zoals bij Laura.
Uitzichtloos
“Het geeft me een gevoel van uitzichtloosheid”, verzucht Laura. “En ik word er heel boos van, want ik heb echt hulp nodig. Ik weet niet of ik dit had moeten weten, maar als ik vorig jaar een keuze voor een andere zorgverzekeraar had gemaakt, zat ik nu hoogstwaarschijnlijk al in behandeling. Dat is heel frustrerend.”
Het maakt mijn klachten alleen maar erger.
Na het teleurstellende mailtje gaf Laura niet op. Direct belde ze haar verzekeraar: “Ze zeiden dat er geen uitzondering mogelijk was en ze verwezen me door naar hun zorgbemiddelaar. De enige andere optie was een behandeling in een andere provincie op meer dan een uur rijden. Dat is voor mij niet te combineren, want ik werk ook. Bij de intensieve therapie die ik nodig heb, zit je daar wel een aantal keer per week.”
Op eigen houtje pleegt ze nog een extra belrondje: “Steeds kreeg ik te horen dat ze me niet konden helpen. Mijn zorgvraag is te complex voor veel zorgaanbieders.” Eén andere praktijk kon uitkomst bieden: “Maar die werken met een postcodebeperking en helpen alleen mensen uit de buurt. Dus daar kwam ik ook niet voor in aanmerking.”
Klachten verergeren
“Iedere dag is voor mij heel pittig om door te komen. Om dan te horen dat je weer een paar maanden extra moet wachten is heel lastig. Het maakt mijn klachten alleen maar erger.”
Voor nu heeft Laura haar pogingen om dit jaar nog ergens terecht te kunnen gestaakt. “Ik merk dat ik moegestreden ben, ik heb dit jaar veel tijd en energie gestoken in het vinden van een alternatief dat er niet is. Ik heb me er nu bij neergelegd en hoop dat ik in het nieuwe jaar wel terecht kan. Tot die tijd is het overleven.”
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
Ontvang iedere week onze beste verhalen in je mailbox.
