‘Kijk, dit is Esther haar hoekje.’ Suus wijst naar een tafeltje naast de bank, waar haar persoonlijke spulletjes zorgvuldig liggen bewaard. ‘Dit was haar portemonnee, van krokodillenleer, geen idee of het echt is hoor.’ Suus opent een kleine tijdscapsule: een pasje van de sportschool en de zonnebank, het kaartje van de slager waar ze werkte. Zelfs nog een kassabonnetje van de Albert Heijn, waar ze negen dagen voor haar dood een Spa Fruit koopt. ‘Gek om te zien, ik heb de portemonnee nooit opengemaakt,’ geeft Suus toe.

Op 30 april 2017 vinden twee fietsende toeristen het lichaam van Esther Paul (43) langs het Veluwemeer, vlakbij Biddinghuizen. Ze is met geweld om het leven gebracht. Vlak voor haar dood zat ze ondergedoken op een camping, omdat ze vreesde voor haar ex-man, met wie ze kort ervoor een roerige relatie verbrak. Maar er is nooit een dader gevonden en de zaak is nu een Cold Case.

‘Ik voel me een wormvormig aanhangsel’

De familie en vrienden van Esther Paul blijven met veel vragen achter. ‘We hebben de afgelopen vijf jaar niets meer gehoord van politie en Justitie. Als je zelf niets vraagt, hoor je ook niks. Ik voel me als nabestaande een wormvormig aanhangsel, een ontstoken blindedarm. Zo wordt er met ons omgegaan,’ vindt Suus.

Suus belt regelmatig met haar kleindochter Juanita Laetemia, de dochter van Esther Paul, met wie ze een innige band koestert. Ook Juanita worstelt met de manier waarop er met nabestaanden wordt omgegaan. ‘Ik zat bijna met een studieschuld van 30.000 euro, omdat ik gewoon niet meer kon studeren. Gelukkig heb ik het met veel pijn en moeite kunnen afmaken, maar niemand hielp me daarbij.’

Een paar jaar geleden trok Juanita aan de bel, ze had dringend psychologische hulp nodig door de complexe rouwverwerking. ‘Maar ik stond gewoon een jaar op een wachtlijst. En als je dan hoort dat daders in de gevangenis elke studie kunnen doen die ze willen, en er morgen weer mee kunnen stoppen zonder schulden. En dat daders ook psychologische hulp krijgen, zoals in de tbs. Het is gewoon krom geregeld.’

De familie van Esther Paul moet ook opdraaien voor allerlei kosten, zoals de lijkenbezorging en de mortuariumkosten. ‘En mijn zoon moest iedere keer opdraven op het politiebureau. Maar hij is ZZP’er en kan dan niet werken. Er is geen potje om dat te compenseren,’ legt Suus uit.

‘Je wordt murw geslagen,’ vervolgt Suus, ‘het is niet alleen financieel, maar vooral geestelijk. Het heeft zo’n impact op de nabestaanden en er komt maar geen einde aan. Ook Slachtofferhulp is inmiddels gestopt, omdat de zaak van Esther nu een Cold Case is. Ik vind het pijnlijk, maar ik zal me er nooit bij neerleggen.’

Heb je een tip over de moord op Esther Paul, of een andere Cold Case, dan kun je hier (anoniem) in contact komen met de politie.