Meer dan één miljoen Nederlanders geeft aan wel eens slachtoffer te zijn geweest van huiselijk geweld. Via allerlei campagnes wordt veel aandacht besteed aan de ernst van dit geweld. Pointer doet de komende tijd onderzoek naar de aanpak hiervan door instanties. We zoeken contact met politie, Veilig Thuis, wijkteams, advocaten en ouders die met huiselijk geweld te maken hebben.

Zo kwamen we ook in gesprek met Anna, die twee kinderen heeft. Een aantal jaren geleden heeft ze besloten een einde aan haar relatie te maken. Anna voelde zich steeds onveiliger. “Mijn ex manipuleerde mij en probeerde me bij alles te controleren. Ook was hij op bepaalde momenten agressief, vaak in combinatie met alcohol. Dan kreeg ik opeens een klap in mijn rug of spuugde hij in mijn gezicht.

In 2018 barst uiteindelijk de bom als haar ex dronken thuiskomt en opnieuw kwaad op haar wordt. “Hij werd ontzettend boos om niets. Ik had de hond met de lange riem uitgelaten i.p.v. de korte riem. Op een gegeven moment duwde hij me tegen de muur, waar mijn zoontje wakker van werd. Ik werd toen zo bang dat ik de politie heb gebeld. Die heeft hem uiteindelijk gedwongen de woning te verlaten.”

Blauwe plekken

Haar man gaat uiteindelijk in therapie, waarop Anna besluit het omwille van de kinderen nog een kans te geven. Helaas verandert er weinig in zijn gedrag en besluit ze dat ze niet meer met hem verder wil. Anna: “En toen begon het pas echt. Als ik de kinderen terugkreeg zaten ze onder de blauwe plekken. Ze gaven aan door hun vader geknepen of geslagen te worden.” Ze laat de documenten van de huisarts en forensisch arts lezen. Daarin staat dat de kinderen ‘ongebruikelijke blauwe blekken hebben, die mogelijk veroorzaakt zijn door duimafdrukken’.



Er zijn inmiddels al verschillende meldingen gedaan bij Veilig Thuis, maar Anna heeft niet het gevoel dat haar situatie door instanties ook serieus wordt genomen. “Mijn ervaring is dat iedereen naar elkaar wijst. De politie maakt een melding naar Veilig Thuis en die verwijst me weer door naar een jeugdconsulent van de gemeente. Ik word echt van het kastje naar de muur gestuurd. Niemand doet echt onderzoek naar de situatie.”

Aangifte

“Het is een bekend verhaal”, bevestigt Jolande Ter Avest, die als familierechtadvocaat slachtoffers van huiselijk geweld bijstaat. “Veel van mijn cliënten kunnen bij de politie geen eens aangifte doen. Er wordt dan een melding opgenomen en dan worden ze weer naar huis gestuurd. Die aangifte is wel belangrijk, want ondanks dat het slechts het verhaal van één persoon is, kan het wel een indruk geven van wat er gaande is.”



Ter Avest adviseert haar cliënten altijd om bij huiselijk geweld aangifte te doen. Maar ook als dat wél lukt, wil het nog niet zeggen dat de politie actie onderneemt. “Ik heb inmiddels al wel zo’n 1000 zaken in mijn praktijk gehad, waarbij huiselijk geweld een rol speelt. Ik denk dat in zo’n vijftien tot twintig gevallen ook echt iets gebeurt met die aangifte. Terwijl een verplicht stopgesprek met de dader al een wereld van verschil zou maken.”

Politie

Anna is erin geslaagd om bij de politie een paar keer aangifte te doen. Maar inmiddels adviseert de politie haar om dat niet meer te doen, aldus Anna. “Ze zeggen dat het weinig zin heeft en dat strafvervolging niet de oplossing is. De politie laat weten dat ze het een zeer zorgelijke situatie vinden, maar daar blijft het bij. We staan als gezin in het systeem en er is een gezinsvoogd betrokken. Dat is voldoende. Ik zou graag willen dat mijn klachten serieus genomen worden en dat iemand deze zaak onderzoekt. Maar dat blijkt onmogelijk en gebeurt niet.”



De ex van Anna mag de kinderen nog steeds zien, maar het liefst zou ze zien dat dit onder begeleiding gebeurt.